HET VERHAAL VAN ...
KATER "VIES"

Januari 2019, koud.  Mijn planning was anders, maar die vrijdag en zaterdag werden enorm hectische dagen waarbij bijna alle tijd werd opgeslorpt door hulp aan zwervertjes. Waaronder 2 noodmeldingen.

Eén melding viel gelukkig al bij al nog mee, een opengebarsten kaakabces door een stevige bijtwonde. Maar dat komt allemaal goed, gisteren behandeld en vandaag terug naar zijn vertrouwde stek waar hij goed verzorgd wordt. De andere melding ... Zo vreselijk erg. Zelfs de dierenarts schrok. Hierbij trouwens ook mijn grote dank aan de dierenarts die onmiddellijk ja zei toen ik vroeg of we zaterdag en zondag mochten doorvangen gezien de aard van de meldingen. Dank ook aan beide melders om deze dieren te helpen!

Vrijdag telefoon. Een zwerver kwam sinds een paar avonden in de garage slapen via het luikje. Gelukkig is de dame in kwestie een zeer grote dierenvriend. Het dier mocht daar dan ook blijven slapen, het is daar lekker warm en ze voorzag eten en drinken. 's Morgens merkte de dame dat er bloed op de dekens zat en er amper gegeten was. 's Avonds laat kwam het arme dier terug. Rita ging voorzichtig kijken maar het schrok en liep weg. En kreeg ik de volgende dag telefoon. Want de staart was raar dun en het rook vies in de garage. En dat zijn voor mij alarmbellen. Dit was niet ok. Vrijdagavond een kooi gezet. Hopen. Ze mocht mij vrijdag tot laat en zaterdag al vroeg bellen, want ik ging weg zijn om 8.30 u, de kooi zetten voor de andere melding.

Zaterdag telefoon om 7.30 u: poes kwam niet in de kooi, lag terug in de zetel. Haar hoofd zag er raar uit. Gelukkig had Rita het luikje buiten al geblokkeerd. Dadelijk de auto in en de vangkooi buiten geïnstalleerd. Speciale constructie moeten verzinnen maar na wat puzzelen toch gelukt. Weer hopen. Met Rita besproken wat ze nog kon proberen. Op naar de andere melding. Dat gewond ventje zat gelukkig net na de middag in de kooi. Daarna met Sonia direct naar de geplande vergadering. Daar telefoon: poes was pas na een paar uur terug in de zetel gaan liggen maar liep niet meer weg als Rita binnenkwam. Geen tijd meer te verliezen. De dierenarts had een speciale dwangkooi met uitschuifbare bodem. Snel opgehaald. Samen naar Rita. Strategie besproken. Voorzichting de garagedeur opengedaan. Geen licht aandoen; er was gelukkig wat licht in de gang, net voldoende om de contouren van het arme dier in de zetel te zien. Heel stil naderen. De kooi voorzichtig over het dier laten zakken. Toen het zich realiseerde wat er aan de hand was, had ik hem! Handdoek erover. Sonia schoof voorzichtig de bodem er in, ikzelf hield de kooi tegen en tevens ook de dekens aan Sonia's kant. Want anders stropt alles op. Rita hield aan de andere kant de dekens strak vast. De stank was niet te harden. En ik had zijn hoofd gezien. Vreselijk.

In de auto de venster open. Bij de dierenarts werd pas goed duidelijk wat er aan de hand was. Een oor was weggevreten door ontstekingen, etter zat overal, gulpte overal uit. Bloed, kapotte huid. De helft van zijn gezicht was aangetast, graatmager. Wat moet dit arme dier geleden hebben!! Mijn hart brak. Want dit is iets wat al heel lang aan de gang was. De euthanasie was een zegen ... De stank zat in onze kleren, mijn auto. De praktijk stonk. Thuis onmiddellijk alles in de wasmand, tot mijn jas toe. En bad in. En bekomen.  Die nacht heb ik slecht geslapen.

Veel mensen vinden een dier 'vies', zelfs als het er niet eens zo aan toe is, en willen er niks mee te maken hebben. En moeite doen om misschien een oplossing te vinden, is vaak ook te veel. Ik ben hier vooral Rita ontzettend dankbaar dat dit ventje ondanks de stank en de vieze dekens, toch mocht blijven slapen en ze alle moeite van de wereld heeft gedaan om te helpen. Ze zei me letterlijk: "ik heb nog liever dat het hier weken stinkt dan dat dit sukkeltje buiten zou moeten zitten."
Waren er maar meer Rita's ...